برای م.ت !

102 ماه! برگ امتحانم را دوباره سپید دادم و بیرون زدم، هشت سال و شش ماه!!!!!!
برای تو می نویسم شرف جنبش دانشجویی، مجید توکلی عزیز! کلامت را کدام نیایش ثقیل کرده؟ شجاعتت را از کدام وادی حق به اسارت گسیل داشتی که این طور حضورت را تاب ندارند؟ مردانگی را کدام مقدس به رسم منت ارمغانت داد که این طور تحقیرت می کنند (!) حقارت و پست فکری شان رسوا می شود، حبست می کنند ترس و بزدلی شان عریان، چند سال داری و چقدر بزرگی؟ به نام نامی ات / مجید.
دیگر دانش (( گاه )) حرمت ندارد وقتی غرورش را افتخارش را بی شرمانه گروگان می گیرند، دیگر به دانش (( گاه )) نخواهم رفت تا آن هنگام که تورا حلقه ی گل بر گردن دوش نگیریم و دست به دست روی سرها، پیوند آزادی و واژه ی دستمالی شده ی دانشجو را به اقتدایت نماز نبریم. دانشگاه دوری 102 ماه ات را تاب نخواهد آورد.
بهار نزدیک است، به ایمان تو سوگند دلیر مَرد آزاده!